مشهدی یا کربلایی، دل به فکر دانه است
تو کبوتر باش، رزقت پیش صاحب خانه است

این که مصباح الهدی وآن یکی شمس الشموس
دل یکی داریم، اما در دو جا پروانه است

کربلا با تربتش عمری است که دارالشفاست
مشهد اما نسخه اش با آب سقاخانه است

کشته عطشان حسین و ضامن آهو رضاست
هر کسی این را نمی فهمد بدان دیوانه است

از صفا تا مروه ی من راه مشهد-کربلاست
آهویی هستم که یک عمراست بی کاشانه است

مست مشهد بود دل، در کربلا شد مست تر
چون شرابی کهنه تر این بار در پیمانه است

دل جواز کربلا را آخر از مشهد گرفت
سفره ی شاه خراسان این چنین شاهانه است